نوحه حضرت قاسم

پیش چشمم به خاک و خون

دست و پا میزند قاسم

...

از دل و جان عموی خود

را صدا می زند قاسم

.......

من چگونه پیکرش را بر زمین تنها گذارم

زیر دست و پای دشمن جسم اورا واگذارم

ماه تابان حسن را در دل صحرا گذارم

دست و پا میزند قاسم

تازه کرده داغ قاسم قصه ی شق القمر را

یادم آورده حسن را، غربت و طشت وجگر را

مجتبی کو تا ببیند غرقه درخون گلپسر را

دست وپا میزند قاسم

.........

از گلوی تشنه ی او من شنیدم این صدارا، 

ناله های ای عمو جان، نغمه های ربنا را

وای من صدپاره دیدم یادگار مجتبی را

دست وپا میزند قاسم

........

زخم دیرین دل من بار دیگر سر گشاده

ناله ی قاسم به جانم آتش حسرت نهاده

بر زمین ماه حسن از آسمان گویا فتاده

دست و پا میزند قاسم

تیره شد هفت آسمان از ناله ی جانکاه قاسم

میزند بر من شراره، شعله های آه قاسم

پشت ابر خون نشسته روشنای ماه قاسم

دست و پا میزند قاسم

ناله های بی امانش مانده وداغ دل من

میزند اینک عزایش شعله بر آب وگل من

شد دریغا تیغ دشمن، قاتل او. قاتل من

دست و پا میزند قاسم

عطر و بوی مجتبی پیچیده در صحرای جانم

آتش دل را به آب دیدگانم می نشانم

در کنار پیکر او اشک غربت می فشانم

دست و پا میزند قاسم