چهل سال اشک

ای که دایم به لبت قصه عاشورا بود 

چهل سال از غم بابا به دلت غوغا بود 

گو چه کردند به تو با غل وزنجیرکه نیز 

بعد مرگت اثرش باز به تن پیدا بود 

بسته در بند اسارت به خدا آل یزید 

از دم خطبه داغت همه جا رسوا بود 

قصه داغ رقیه دل پاکت خون کرد 

آن زمانی که به ویرانه تو را ماوا بود 

 پیش چشم تو به لبهای پدرچوب زدند 

در عزایی که تماشاگر آن زهرا بود 

هر زمان جرعه ای از آب روان نوشیدی 

در نگاهت غم لب تشنگی سقا بود 

تا که بر قامت سروی نظرت می افتاد 

در دلت معرکه ی داغ گل لیلا بود 

وه چه زیباست که سجاد تورا نامیدند 

بس که برخاک شرف سجده تو زیبا بود 

زهر میسوخت سراپای وجودت لیکن 

در دلت محشری از داغ پدر برپا بود