شعری برای پیغمبرمهر و رحمت

نور توپاشیدوجهان راشستشوکرد 

خورشیدازخاک توکسب آبروکرد 

حتی برای خواندن نام محمد(ص) 

اشکم به جوش آمد.قلم باآن وضوکرد 

تاخلقت آدم نماند بی بهانه 

حتی خداهم بودنت را آرزوکرد 

آیینه درآیینه نورمهربارید 

هستی بقارادرنگاهت جستجوکرد 

تارنگ وبویی ازتویابد باغ فردوس 

رویید وجاپای تورایک لحظه بوکرد 

دریای رحمت خواست تاجاری بماند 

خودرابه چشم مهربانت روبروکرد 

آیاشودبردیده ماپاگذاری؟ 

این بودآنچیزی که افلاک آرزوکرد 

رفتی ودین درهجرت تورنگ میباخت 

بایدبه خونی تازه ترفکری بر او کرد 

درجنگ سنگ وآینه دیدی حسینت 

ایثاربادست وسر وخون گلوکرد... 

=================== 

===================