شعری برای حضرت عباس(ع)

ای به دامان تودست آسمان آویخته 

آبروی آب از ابر نگاهت ریخته 

ساقی عشقی وجان راسوی جانان میبری 

یاکه مهتابی ودریارا به دندان میبری 

بارها نام تو را دریا تکلم کرده است 

آه اگر یکدم لبت بر او تبسم کرده است 

تانگاه نافذت آتش به جان آب زد 

آب هم آتش شد وبرسینه اصحاب زد 

گرچه از تیرجفا مشرق به چشمت شدکبود 

نیزه ازبرکرده تقویم طلوعت را چه خوب 

نازنینا تشنه برمیگردی ازآغوش آب 

آب مدهوش تومانده یاغمت بردوش آب؟ 

آسمان در زیر پای تو گلیم انداخته؟ 

یا بیابان غمت محشربه دنیا ساخته؟ 

دستهایت کوکه شرط لایزال عشق بود؟ 

چشمهایت کوکه تفهیم زلال عشق بود؟ 

ای که برخاک ادب باجان تیمم کرده ای 

درکویرپاکبازی جان وسرگم کرده ای 

درحضورت ازدحام  تیرونیزه سد شده ست 

روح دریا پیش توحیران جزر و مدشده ست 

کوه غم را زیردندانت فشردی ماه من 

یکدم از بی دستی خودغم نخوردی ماه من 

عشق بانام توشیرین میشود درشعر وشور 

شیعه دروصف تومیگردد چنین مست غرور 

رفتی اما دلبری هادرطنین گام توست 

عشقبازی ها همه مدیون شرح نام توست