شعر امام حسن مجتبی(ع)

وا میگذارم تا سحرچشم ترم را 

شایـد بـبـینم بـاردیـگرمـادرم را 

این کوچه میداند که من تنهاترینم 

این خانه میفهمد تمام باورم را 

ای اشکها.ای ناله هاکارم تمام است 

امشب اجل می گستراندبسترم را 

گفتم به زینب طشت آرد.آه اما 

جا دارد آیاطشت درد آخرم را؟ 

باید به یاد روز عاشورا گذارم 

برخاکها هنگام جاندادن سرم را 

بایاد زهرا درد زهر ازیاد من رفت 

برباد داده داغ او خاکسترم را 

صفرای رنج مجتبی را وا گذارید 

قاسم شکوفا میکند برگ وبرم را 

شیرینتر ازجانست این زهری که خوردم 

خاموش کرد آتشفشان حنجرم را 

ای زهر ممنون ازتو بر زهرا رسیدم 

پرکن دوباره از شراره ساغرم را 

خواهرمنال ازغربتم بارانی از تیر 

تشییع خواهد کرد امشب پیکرم را