صدخوشه زخم

بر دامن دشت خون شقایق 

در یک شب پرستاره گل کرد 

بر نیزه سر منیر او بود 

کز دوست به یک اشاره گل کرد 

صدخوشه ی زخم از لب تیغ 

بر پیکر پاره پاره گل کرد 

تا خون خدا به خاک افتاد 

نیلوفر غم دوباره گل کرد 

خورشید ازان تن مطهر 

گل چید و به صد شراره گل کرد 

خون گشت به سینه قلب زهرا 

چشمش چو بدین نظاره گل کرد 

از چشمه ی خون ترانه عشق 

با حمله صد سواره گل کرد 

برشاخه عشق و حنجرنور 

غم بود که بی شماره گل کرد 

فریاد بلند دادخواهی 

زان واقعه تا هماره گل کرد...