شعر امام حسن مجتبی(ع)

در دلت صد مصحف از شرح مقاتل داشتی 

شکوه ها از طعنه ی یاران قاتل داشتی 

سوختی یک عمر از داغ علی و فاطمه 

طشت فهمیده ست جانا آنچه دردل داشتی 

صلح تو آغاز طوفان قیام کربلاست 

شیوه ی دریانوردی پیش ساحل داشتی 

قصه ی تنهایی ات راباکه گفتی جزخدا؟ 

اینکه حتی در میان خانه قاتل داشتی 

بر در و دیوار خانه تا که میکردی نظر 

صحنه ی آتش زدن را در مقابل داشتی 

جسم بیتاب تورادیدآسمان هم خون گریست 

در تب دردی که از زهر هلاهل داشتی 

مهرورزی ازعلی آموختی..از فـاطمه 

ارث احسان ومحبت بهر سایل داشتی 

رفت از دست زمین ماه جوانان بهشت 

ای فلک از این بلا آخرچه حاصل داشتی؟