مست می جام حسین(ع)

آنکس که دلش مست می جام حسین است 

دایم به لبش ذکر گل نام حسین است 

این مرغک طوفان زده ی جان پرآشوب 

تنها حرمش ساحل آرام حسین است 

آزادتر از او نتوان یافت به عالم 

صیدی که به پایش گره دام حسین است 

بر سنگ مزار من شیدا بنویسید 

این مرقد دیوانه ی گمنام حسین است 

فریاد که در تنگ ترین شام غریبی 

بر جام شفق سرخی احرام حسین است 

خار است نوازشگر پاهای برهنه 

خون است لباسی که بر اندام حسین است 

صحرا شده دریا همه از خون سر عشق 

دریا خجل از تشنگی کام حسین است 

اشک است که از هرمژه ای میچکد امروز 

کوه است که چون کاه در آلام حسین است