شعر یادواره شهدا

بازهم شهر من از بوی خدا پر شده است 

کوچه هایش ز نسیم شهدا پر شده است 

بوی خاکی که زخون تر شده می آید باز 

بوی آلاله ی پرپر شده می آید باز 

دیده بگشودم و نشتر به رگ خواب زدم 

راه را با مدد اشک روان آب زدم 

گفتم ای همسفر قافله با ما بنشین 

یک نماز شب و یک نافله با ما بنشین 

چه شد ای پنجره ی شوق چرابسته شدی 

شاید از همنفسی با دل ما خسته شدی 

یاد باد آنکه شمیم شهدا با او بود 

طرحی از زمزمه ی نور وصدا با او بود 

یاد آن زمزمه های سحر وزمزم اشک 

های های دل طوفانزده و نم نم اشک 

گفت صاحب نفسی هست شما بیخبرید 

گرمی مهر کسی هست شما بیخبرید 

شور وشوق و هوسی هست شمابیخبرید 

داور و دادرسی هست شما بیخبرید 

عاشق آنگاه که بر بستر مین میغلطد 

آسمانیست که بر خاک زمین میغلطد 

ذکر شبخوانی ما گرچه کمیل است وسمات 

چه بگویم که گریزان شده روح از کلمات 

نفسی را دم عیسی نفسان گرم نکرد 

کسی از چشمه ی خون شهدا شرم نکرد 

قصه ی جنگ به سرآمد ودایم جنگ است 

باز هم برسر تقسیم غنایم جنگ است 

گرم شد معرکه ی تهمت ونیرنگ وفریب 

آری این خط امام است که ماندست غریب 

خستگان خانه به دوشند ویتیمان شبگرد 

کاخها سبز شد و چهره ی محرومان زرد 

یک طرف کاخ نشینان که زگل مست ترند 

یک طرف کوخ نشینان که تهی دست ترند 

بی شما اغلب این طایفه راحت طلبند 

با شما مرد نبردند و جراحت طلبند 

آری آن قوم که دیروز غم جان خوردند 

خبرت هست که با نام شما نان خوردند؟

خبرت هست که شادی همه جاغمرنگ است 

خبرت هست که بازار خدا کمرنگ است؟ 

سردآتشکده ی هور هویزه است مگر؟ 

گرم شد معرکه قرآن سر نیزه است مگر 

ما بدین همت کوتاه به جایی نرسیم 

سعی نابرده درین راه به جایی نرسیم 

عشق در وسوسه خوشه گندم گم شد 

دل نپرسید که در چله ی چندم گم شد 

ازهمانروزکه بردیم تو را دوش به دوش 

برد پیغام تورا باد صبا گوش به گوش 

ای جمال تو منور نفست روشنگر 

نشنیدیم که رزمنده بود بی سنگر 

محرم حادثه ی ماه محرم بودی 

کربلا بود وتو درخط مقدم بودی 

لاله ها بعدشما داغ نرفت از دلشان 

غنچه ها حسرت این باغ نرفت از دلشان 

باز ماییم و همان رایت انا لله 

میکشیم از دل خودشعله آهی جانکاه 

مینویسیم روی برگ شقایق آنگاه 

خون آن قوم هدر باد درین قربانگاه 

که بمیرند ولی تن به شهادت ندهند 

با شهیدان خدا دست ارادت ندهند